MELEK GÖZTEPE
[email protected]
KABULLENMEK
Koca bir deniz gibi yaşam. İçinde onlarca çeşit canı kucaklıyor. Hepsi birbirinden farklı… Farklı oluşlarındandır belki güzellikleri. İçinde bulundukları ortamı güzel kılan bu durumlarıdır. Lakin her dem durağan değil deniz. Çalkantılı kimi dem. Fırtınalar altında fazlasıyla hareketli kimi. İşte bu durumlarda bulunduğu ortama tutunamayanlar dalgalarla vuruyor sahile. Deniz kendine katlanamayanı vuruyor kıyıya…
Bizde farklı değiliz aslında, o deniz içinde yaşıyor gibiyiz. Her birimiz diğerimizden farklı. Her birimiz aynı atmosferde farklı yaşamları sürme çabasında. Farklı oluşumuz bizim lüksümüz belki de. Farklı ve farkında oluşumuz… Bakış açılarımız farklı, algılarımız farklı, tutumlarımız, yaklaşımlarımız farklı. Giydiklerimiz, yediklerimiz, konuştuğumuz konular farklı. Aynı havayı soluyan ama farklı davranan insanlarız. Zorlayıcı olmamalı bu durum. Kıyıya vurmamalı yaşamlar. Bu, daha önce de dediğim gibi, bizim lüksümüz, bizim zenginliğimiz olmalı.
Aslında zor olan farklı oluşumuz, farklılıklarımız değil onları kabullenemeyişimiz. Olduğu gibi kabul edebilirsek insanları belki de hayat bizim için de daha kolay olur. O farklılıklara takıldığımız için oluşan kafa yorgunluğumuz kendiliğinden azalır.
Dışarıdan bakışlarla, eleştirel yaklaştığımız insanlar da bizim gibi insan. Onlarında kendi dertleri, meseleleri var. Herkes kendi yaşadığını biliyor. Herkes kendi içinde yaşıyor sıcağını, soğuğunu, fırtınasını, yağmurunu, sevincini, üzüntüsünü… Kimsenin soğuğu kendisi kadar üşütmüyor başkalarını, sıcağı da yakmıyor haliyle. Herkesin kıyıya vuruş hikayesi de farklı, aynı tutunamıyor bulunduğu ortama. Bunu fark edebilmeli ve anlamalı insan. Zira kabullenişlerimiz kadar insanız.
Belirsizlik
hangi zamanı savuşturuyor usun
hangi zamanda konaklıyor
yaptıkların mı ayağının altında
yapamadıkların mı
