YARIM KALANLAR

Yarım kaldı arzular, yarım kaldı ümitler ve yarım kaldı yaşanılanlar.

Bardaktaki su, tabaktaki yemek ve ucundan bir kaç lokma alınan ekmek.

Yarıda kaldı yaşama dair ne varsa.

Belki beklenen kişinin gelmemesi ile yarım kaldı kavuşmalar. Büyüdükçe büyüdü özlemler ve özlemin içinde yok oldu gerçekler.

“Yolcu yolunda gerek” derken şarkıcı, kalanları güdüledi ileriye dönük. Bırak yarım kalanı, yarını öncele diye. Bırak kalsın olduğu gibi dercesine. Oysa yarım kaldı sevgiler, yarım kaldı paylaşımlar ve paylaşılmadan bitti pek çok şey.

Yarım kalsın dediklerimiz de vardı hiç şüphesiz. Hiç ama hiç olmasın diye arzu ettiklerimiz. Üzüntüler, savaşlar, kırgınlıklar, yılgınlıklar… Ama yarım kalanlar başkaları oldu ve belki de bizi de yarım bıraktı yarınlara…

Hüzünler sığıştı hayatlara, mevsimler, şarkılar. Ama ezgiler kaydı, anlamları kayboldu. Kaçtı hayatın ritmi. Ahenk bozuldu, yarım kaldı dünya. Hayatın ritmini yeniden tutturmak için verilen çabalar yarım kaldı.

Veryansın etti yürekler, kan çanağı gözler, duymayınca onları kimse yaşlar yarım kaldı.

Yatırımlar yapıldı, okullar okundu, bilgiler çoğaldı, çözüldü sırrı pek çok şeyin ama insanca yaşamak unutuldu, insana dair güzellikler yarım kaldı.

Estetiğe perestiş edip süsledik mekânlarımızı, süsledik bedenlerimizi ama içimize dair olanlar yarıda kaldı. İçteki eksikliği kapayamadık dışımızdaki ile yarım kaldık öylece…

Baharı yaşayamadı minicik yürekler, yarım kaldı sevinçleri. Uçuramadan bir uçurtmayı, koklamadan dalındaki çiçeği, koşturamadan bir topun ardından çocuklukları yarım kaldı. Keşke yarım kalan sadece bunlar olsaydı. Aileleri, sevdikleri, gelecekleri sökülüp alındı ellerinden. Savaşın acı yüzünü yaşadılar minicik yüreklerinde ve kimi bunu taşıyamadı bile yarınlara. Yarınları alındı ellerinden ve insanlık yarım kaldı…

iyiyi diledi insan

iyiye bakmadı

güzele yaptı atfı

güzeli korumadı

konuştu

konuştuğunu unuttu

unuttuğunu uyuttu

oysa

önce

kendi yaşamalı istediğini insan…