Sevgililer, anneler, babalar ve diğerleri

Şüphesiz en çok sevgiye ihtiyacımız var. İnsan; sevgiyle doğar, sevgiyle büyür ve sevgiyle yaşar.

Yıllar boyunca yaşarsınız da aklınızda kalan nedir, neyi görürsünüz geriye dönüp baktığınızda?

Sizi sevgiyle bağrına basanları, sevgiyle başınızı okşayanları, elinizden tutanları elbette.

Sizi sevgiden yoksun bırakanlar da en çok acı veren insanlardır.

Bir aileyi aile yapan şey değil midir sevgi bağı?

Bir sokağı yaşanabilir kılan şey?

Bir kente bizi bağlayan kurulmuş sevgi köprüleri değil midir? Zira her yerde duvar duvardır, taş taş, kaya da kaya. Oysa onu canlandıran, anlam katan orada yaşayanların ürettiği güzelliklerdir.

“Sevgi güzellik ister

Güzellik emek ister”

der bir şarkının dizeleri.

Sevgi, insanın özündeki bir duygu. Korku gibi sonradan öğrenilen sonradan gelişen bir duygu değil.

Ancak zaman içinde insanlar bu özden o denli çok uzaklaşıyorlar içlerindeki bu özü kurutuyorlar ki etraf pek çok insan için yaşanmaz hale geliyor.

Ne Anneler Günü ile annelerin çektiği sıkıntılar yok olur ne Babalar Günü’yle babaların dertleri. Sevgi günüyle de dünya bir sevgi bahçesine dönmeyecek elbette. Bazıları, aldıkları hediyeyi tartıp yaygara bile koparacaklar.

Daha çok tüketince, yok edince kırıp dökünce değil, insanlık daha çok üretince, daha çok paylaşınca daha yaşanabilir bir dünyaya kavuşacak.

Yine de dünyaya sevgi katmış, dünyayı güzelleştirmek insanları daha mutlu olsun diye didinmiş insanları sevgiyle analım.

Bir şiirle devam edelim.

Valentine…

yer

gök

yarıldı

Valentine…

yer gök yarıldı…

her yer kan

her yer

toz duman

ateş yakmada

su boğmada

insanlığı…

kandilin

yağı damlıyor

yüreklere

yüz

yüzlerden kaçıyor

kendini bulmuş gibi…

isli perdelerden

arıyor

medet…

yer gök

yarıldı Valentine…

yer

gök

yarıldı

bir demire

pas olmamış

göğsünden akan ter…

su içre yananlar

ışığıyla

aydınlatmada

söz içre kaçışanları…

yer

gök

yarıldı Valentine…

yer

gök

yarıldı

Sevgi, dostluk ve umutla.