Her şeye rağmen

Bulutlar toplandı göğün yüzünde, soldurdu gökyüzünün mavisini. Sonra sıkıca kenetlenip yıkadılar renksizliği. Işısın yeniden gökyüzü diye. Yağmur indi inceden inceye yeryüzüne. Hasretini çeken toprakla buluştu, onun gönlünü de hoş eyledi. Mevsim kendini hissettirdi yağmurun eliyle. Yağmur görevini tamamladı, usulca çekildi sahneden.

Yeni gün, ışıl ışıl parladı tertemiz yıkanmış şehrin üzerinde. Aydınlandı her yer, daha bir güzel parladı tabiat. Masmavi bir gök, umudu tazeledi yeni günle.

Rüzgar esti, kuşlar uçtu, insanlar telaş içinde oradan oraya koşturdu durdu. Dalında tutunamayan yeni yapraklar koptu, yerleri sarıya, turuncuya boyadılar. Birileri bir şiir okudu, iliklerine kadar titredi. Diğeri bir şarkı mırıldandı mevsimin dilinden. Düşüncelere daldı kimi yalnızlığını kendine yoldaş yaparak. Tökezledi ilerlediği yolda bir genç, kalktı yeniden yola koyuldu, yeni umutlarla. Gün gibi yeniden tazeledi yüreğinde beslediklerini. “Devam” diyebilmenin gücünü hissetti dimağında, daha sıkı, daha sağlam adımlar attı hedefine doğru. Kırgınlıklarını, yılgınlıklarını, umutsuzluklarını geçmişe yamayıp basamak yaptı ayağının altına. Tecrübe zincirinin yeni halkasını oluşturmaya koyuldu tüm gayretiyle.

Yılgınlıklar üşüştü dünyanın üzerine, hastalıklar, felaketler. Şaşırdı dünya. Şaşırdı insanoğlu. Şaşkınlığını attığı anda silkelendi, yeniden yola koyuldu. Zira var olanlar için hayat devam ediyordu. İhtiyaçlar bitmiyordu. Yemek yemeden, üretmeden, tüketmeden, gelişmeden, ilerlemeden yol alınmıyordu. Bildiği en iyi şeyle yol aldı insanlık da. “Yaşadığın her neyse yaşa sonuna kadar duygunu, sonra toparlan, yeniden yola koyul.” Sen hayıflansan da pes etsen de senin dışında dinamik bir devinim söz konusu. Her şeye rağmen devam ediyor hayat…