DUYGU TÜNELİ

Bir gülüş tutuşturur sıcacık duyguları. Bir gülümseme ışıtır tüm dünyayı. Bir tebessüm başlatır hoş bir diyaloğu. Bir tebessüm eritir tüm buzları. Bir bakış anlatır çoğu zaman sözcüklerin anlatamadığını. Bir bakış dilleri susturur. Beğeniyi, imrenmeyi, yermeyi, kibri, küçümsemeyi yakalarsınız bir bakışta. Yerin dibine de sokar insanı, yüceltir de. Duyguların somutlaştığı yerdir bakış. Saklamaya çalıştığımız duyguların mahzenidir aynı zamanda. Bedenin içinde var olan, oradan sızar dışarı…

Geçmişten gelen bir ses, bir tını yürekleri burar, uyandırır eski duyguları. Yıllar öncesinden kulakta kalan bir ses “Öğretmenim” der. Bu deyişle yıllar geri akar, zaman tersine yürür. “Ne çabuk geçti bu vakitler?” diye hayrete düşürür insanı. Geriye gittikçe çoğalır etrafındakiler. Kimler kimler, neler neler görmüş bu gözler, neler yaşamış bu yürek, ne çok şeyi sindirmiş içine diye şaşırır kalır. İçindeki çocuğu büyütme telaşında kaçırılan günlere hayıflanır, hayıflanır da ne çare, gideni geriye getirmek mümkün mü ki?

Kendini tazeler zaman. Vazgeçmediklerinin ardına düşer insan. Bir dem gelir sıyrılır gönünden, arınır gönlündekilerden, benliğindekileri açığa çıkarır, özüne döner. Toprağın büyüttüğünü yine toprağa gömer. Yitmez dediklerini yitirip, bitmez dediklerini bitirip uğruna savaş verdiklerini ardında bırakır ve yalın yürür yarınlara. Yarınları büyütmeye koyulur zaman da onunla birlikte.

Özlediklerine, gerçeğine kavuşur bir vakit. Parçalanmış ruhunu onarır, bütünler eksik kalanlarını. Duygular ayna, sevgiler bulaşıcı, sevgiler yüceltici, sevgiler arındırıcı. Durduğu yerde sevgiyle zenginleşir insan ve son noktayı koyar, zamanı mühürler sevgiyle, en güzeliyle…

GÜLÜŞ

ne güzel gülüyordun sen

şen ve derinden.

neşenin tazeliği

akıyordu gözlerinden.

menevişler tutuşurken

bakışlarında,

sevinin ılıklığı

dökülüyordu sesinden.

ne güzel gülüyordun sen

doğal ve içten.

gecenin dinginliğinde

karanlığı delerken

bütün sesler,

asılı kaldı gülüşün

sen giderken.

ne güzel gülüyordun sen…