YAŞAMAK SANATI

Dozunda yaşamak gerek hayatı. Bırakana kadar sevmeyi bilmeli insan. Bırakacağı noktayı bilmeli. İlerisi uçuruma çıkmadan vazgeçmeyi öğrenmeli cennetten.

Dozunda yaşayalım işte. Kırmadan öfkelenelim. O gözyaşı yol olup inmeden yüreğe, bir yolunu bulalım. Tuzla buz olmadan birinin yüreği susmayı öğrenelim. Çünkü kırılmış bir kalbe sahip insanlara hiçbir şey anlatamazsın.

Öyle kocaman, devasa hayallere bağlamayalım hayatı. Küçük bir yaşama sebebi de yeter. Bir hayvan beslemek gibi. Birini beklemek de yaşamayı sevmeye girer mesela. Çünkü gelecek ümidiyle her sabah güneşi selamlamak, hayatı kucaklamaya başlamaktır.

Bir de ümidimizi asla yitirmeyelim. O bombalar kirletse bile gökyüzünü biz şafağa kadar barış türkülerini söyleyelim. Batırana kadar güneşi, o günden umudu kesmeyelim. Her zaman hayatta güzel şeyler olur. Sadece görmek istememizle ilgili. Kendi kuyusundan çıkmak istemeyene denizlerin sözünü versen bile o kuyudan o insanı ayıramazsın. Ben size denizlerin sözünü veriyorum. Sabah yakın, o tuzlu yosun kokusunun sözünü veriyorum. Yeter ki yaşamayı isteyin.

Ben size yaşayın diyorum. Ölene kadar. Pişman olmayacağınız bütün güzel günleri yaşayın.