GÜNE VEDA

Bir ışık huzmesi dolaşıyor suyun yüzünde. Günün son solosunu yapıyor güneş. Dingin, huzur dolu, uzun soluklu bir vaadi yerine getiriyor gibi zaman. Her kıpırtı yeni bir umudu çağırıyor. Ufku sınırlıyor mavi yüzlü dağlar. Merak duygusunu kamçılıyor martılar, tepelerin ardına doğru kanat çırparken. Işığı büyüttükçe gün, güneşi imliyor her damla. Bir şairin mısraları arasında gezinir gibi tatlı bir hazzı bırakıyor dimağlarda…

Bu demde soruyor insan kendine; ne kadar yineler bu manzara kendini ve insan ne kadar kaptırır kendini bu hisse? Kanıksar mı zaman geçtikçe gördüğünü? O olağanüstü manzara görünmek istedikçe gözlere, görmeden geçer mi, bakıp da görmez mi, gördüğünü anlamlandırmaz mı yoksa? Öyleyse yazık. Hayat, hakkını verdiklerince var ve anlamlı, o ayrıntıların tadına vardıkça güzel…

Kıpırdanıyor palmiye, etrafında kırlangıçlar. Her kıpırdanışta onlara selam mı verir 'Merhaba, hoş geldiniz, hoşumuza geldiniz, renk ve hareket kattınız bize' diye hoşamedide mi bulunur? Yoksa kırlangıcın 'ben geldim' gösterisi midir bu? Kim bilir…

Ötede buruşuyor yüzü denizin, üzerinde gezinen balıkçı teknesiyle. Bir kayığın yalnızlığı akşamın bu kısacık ömründe öykülüyor kendini. Deniz mi avutur onu, O mu sığınır denizin kucağına? Belki de, gün uykuya dalmadan ninnisinde, huzuru bulur denizin. Ilık ılık esen rüzgr pışpışlar sanki onu…

Yaşayanı, yaşadıklarıyla yüzleştiren zaman, akşama dönüyor yüzünü usul usul. Yıpranan gün kendini tazelemek için kara bir örtüyü çekiyor üstüne, denizi fümeye çalarak. Zaman akıyor ağırdan. Yitiyor gün, yitiyor kayık, yitiyor dağlar. Sadece onları yolcu eden kuşların çığlıkları, kıyıyı döven dalgaların sesi kalıyor geriye. Bir de günün geriye bıraktığı anlar ve anılar. Usulca iniyor ay suya, saçlarını yıkıyor zamanın…

bir dalganın çığlığında

beyaz

bir martının kanadında

balıkçının suya saldığı

oltasında

kayığının çizdiği yolda

göğü yırtan bulutta

ve

ufukta beliren umutta

beyaz…