Eylül’e kalmak

Çok eskiden değil belki ama bir zamanlar pek yaygın bir kullanımdı Eylül'e kalmak. Bütün bir yıl boyunca bir türlü başarılamamış bir dersin geçilebilmesi için bir umut demekti aslında.

Uzun yıllardır yurdun pek çok yerinde öğretmenlik yaptım. Bu yıl tam otuz yıl olacak. Geride kalan on beş yıllık öğrenciliği de sayarsanız tam tamına kırk beş yıl.

Her yıl umutla, heyecanla beklediğim sonbaharın o güzel ayı Eylül'ün bu yıl tadı yok. Buruk, çokça hüzünlü bu yıl.

Okullarda, okul önlerindeki, bahçelerdeki cıvıltıdan uzak bir Eylül. Salgın hastalığın beraberinde getirdiği maskeli yüzler.

Ancak bir şeye takılı kalmamak gerek. Yaşamın insana sunduğu başka olanaklar da var. Onlardan yararlanmak gerek.

'Bu Eylül de böyle' deyip yola devam etmeli. Neler mi yapılabilir?

Bir günlük yahut haftalık planla başlanabilir işe. Bu, zamanı iyi yönetmemize ve kendimize zaman ayırmamıza yarayacaktır. Kendimize kalan zamanda da kendimizi tanımak, yeteneklerimizi keşfetmek için bir şeyler planlanabilir. Böylelikle insan yaşamda neyi yapmaktan/ üretmekten haz aldığını fark etmiş olur.

Yeni şeyler öğrenmek, insanı mutlu eder. Düzenli ve disiplinli olmak da insanı başarıya götürür.

Bazen bazı şeylerin yoksunluğu insanı yeni şeyler bulmaya iter. O arayış ve çaba da insanın kendini keşfidir aslında. Bir Eylül şiiriyle noktalayalım.

Bir Zeki Ömer Defne şiiri.

Birlikte okuyalım.

Zil çalacak… Sizler derslere gireceksiniz bir bir.

Zil çalacak, ziller çalacak benimçin,

Duyacağım, evlerden, kırlardan, denizlerden;

T içimden birisi gidecek ardınızdan uça ese…

Ama ben, ben artık gidemeyeceğim.

Zil çalacak… Siz geminize, treninize gireceksiniz bir bir.

Zil çalacak, ziller çalacak benimçin,

Duyacağım, iskelelerden, istasyonlardan bütün;

T içimden birisi koşacak ardınızdan…

Ama ben, ben artık gelemeyeceğim.

Sonra bir gün zil çalacak yine,

Hiç kimseler, kimsecikler duymayacak…

Ne sınıflar, ne iskeleler, ne istasyonlar, ne siz…

T içimden birisi kalacak oralarda…

Ben gideceğim.

Sevgi, dostluk ve umutla.