Acıtma

Yumuşacık bir tüy yumağı kucağımda. İpek bir kumaşı okşar gibi geziniyor parmaklarım üzerinde. Mırmırlarıyla karşılık veriyor bana. Okşadıkça artan mırmırlar, biraz sonra kesiliyor ve yerini tatlı bir uykunun soluklarına bırakıyor. Terapi gibi…

Hiç tecrübe ettiniz mi bilmem ama dünya, onlarla bir başka güzel. Doğrusu bana önceden sorsaydınız 'Bir kediyi sevebilir misin?' diye 'Elbette ama uzaktan severim, dokunamam asla!' derdim. Uzaktan sev… Halbuki ne de büyük konuşmuşum!

İnsanın hayatında öyle bir yer ediniyorlar ki zamanla ailenin bir bireyi haline geliveriyorlar. Oyunlarıyla, kendilerine has tavırlarıyla yaşamınızın göbeğine sızıveriyorlar. Siz farkında olmadan o kadar dolduruyorlar ki hayatınızı, her yaptığınızı onlara göre de ayarlamaya başlıyorsunuz. Aslında çok büyük bir sorumluluk da istiyor evde bir evcil dost edinmek. Her açıdan ilgilenmek ve takip etmek gerekiyor. Bir merak eve alıyor insanlar hayvan dostları. Bir süre sonra onları sokaklara salıveriyorlar. Evdeki yaşama alıştırılmış bu hayvanlar, sokak hayatına çoğu uyum sağlayamıyor. O yüzden bu sorumluluğu gerçekten üstlenebileceksek ailemizde, evimizde onlara yer açmalıyız. Yoksa bir heves, göreceyle onlara evimizi açıp sevgiye alıştırdıktan sonra terk etmek, onlar açısından çok üzücü çünkü onlar çok duyarlılar. Sizin kızdığınızdan da sevdiğinizden de çok iyi anlıyorlar. Yerinde şımarıyor, küsüveriyorlar…

Bir de basında da görüyoruz sokakta yaşayan dostlarımıza çok kötü muamelede bulunanlar var. Onlar da can taşıyor, zararsızca kendi varlıklarını devam ettirmeye çalışıyorlar. Nasıl kıyabiliyorlar bu dostlara bilmiyorum! 'Canı acıtma senin de canın acır, senin de canını acıtırlar' bunu bilmiyor mu bu davranışları sergileyenler? Sevmiyorsan da zarar verme en azından. Her canlının yaşamaya hakkı var ve bu dünya, sadece bize ait değil…

Minik bir kıpırtı

Hayatımıza renk

Onlar varsa

Yaşamda ahenk

Koru onları da

Yaşamına denk