AĞACIN ÖZÜ

Ağaçlar ne güzel şeylerdir.

Önce yeşerir baharı karşılar yaprak yaprak. Ardından çiçeğe durur dallar. Böcekler, arılar, kelebekleri konuk eder kokularıyla. Bir süre sonra meyveye durur. Tatlı, sulu, ekşi bazen kütür kütür meyveler dallarda.

“meyveli ağaç taşlanır” demiştir atalarımız. Meyve albenidir, çekimdir.

“meyvesi bol ağacın dalı yerde olur “ derler. Biraz da doluluğun mütevazılığin anlatımıdır bu.

“ağaç yaprağıyla gürler.” Birlik ve beraberliği ortak yaşamı ne kadar da güzel övmektedir.

Günü gelir olgunlaşan meyve düşer dalından. Birer birer azalır.

Meyvelerin ardından sıra yapraklardadır.

Önce sarıya çalar yapraklar. Ardından kızıla… Düşer bir rüzgârın önüne savrulur gider.

Sonbahar yağmurlarıyla toprağa yapışır ve çürür.

Meyve uzağındadır artık.

Çiçek uzağında.

Yaprak uzağında.

Çırılçıplak kalmıştır. Yağmur, kar, boran, fırtına… Ayaz… Her bir güçlüğe dayanır ağaç. Güç dallarının ve gövdesinin derinliklerindeki özündedir.

Ve bahar tekrar kapıya dayandığında ağaç yeniden yepyeni yapraklarla, yepyeni çiçeklerle karşılar onu. Ve bu döngü kaç zaman devam eder çokluk hesaplanmaz bile.

*

Ne sevilesi şeydir ağaçlar…

Ve ağaçları seven şairler ne sevilesi okunası insanlardır.

Bedri Rahmi’nin şu muhteşem dizelerine bakar mısınız?

“Oğlum Memede Ağaçlarımızı Takdimimdir” şiirinde şöyle diyor.

Şu karşıki yeşil yumağa ağaç derler

O da senin gibi elimizde büyüdü

Yalnız ne altını kirletir

Ne de öksürürdü

Biz bu ağaçları

Uzak ormanlardan getirdik

Meyveleri zehir zıkkım

Dalları diken içerisinde

Köklerini köstebekler kemirirdi

Biz bu ağaçlara evlatlar gibi baktık tosunum

Onlar da bizden hiçbir şey esirgemediler

Ne bir mevsim atladılar

Ne bir hasat gizlediler

Bir gün gölgelerine evlerimizi kurduk

Dallarına salıncaklar,

Cıvıl cıvıl kuşlar dadandırdık yuvalarına

Biz ölürken hakkımızı helal ederiz ağaçlara

Onlar da arkamızdan kendi dillerince

Helal olsun derler.

Ne güzeldir bir şeyin özünü görebilmek. Ve o özle ilgili olan her şeyi sevebilmek. Bir ağaca bakınca bir odun yığını görmemek.. onda mevsimleri seyredebilmek…

İnsan da bir ağaç gibi…

Kimi bodur bir çalı kimi ulu bir çınar…

Sevgi, dostluk ve umutla.