2020 bizden ne çaldı?
Acısıyla, daha çok acısıyla koca bir yılı daha geride bırakıyoruz. 2020 ne çaldı bizden? O,...
Acısıyla, daha çok acısıyla koca bir yılı daha geride bırakıyoruz.
2020 ne çaldı bizden?
O, bazen bir araya geldiğimizde bunaldığımızı hissettiğimiz akraba ortamlarını çaldı. Anneannelerden, babaannelerden, dayılardan, halalardan, amcalardan, kuzenlerden hasret bıraktı.
“Bir sonraki yıl kesin yapıyoruz bak” diye heyecanla bir sonraki yılı planladığımız arkadaş ortamlarını çaldı.
Belki göz göze dursak bambaşka hislere bürüneceğimiz insanlarla geçireceğimiz zamanları çaldı.
“Yalnız kalmak istiyorum” hissiyatından kopardı 2020 bizi. Belki de ilk defa hep birlikte olmanın tadını bu kadar çok özledik.
2020, sevdiklerimizi çaldı hayatımızdan. Bir evin babasını, çocuğunu, eşini, büyüğünü; bizim için “en” olan hayatları kopardı bizden.
2020; çok yalnızlaştırdı, çok şey gösterdi, çok sorgulattı kendimizi. Her gün yaprak gibi dökülürken nice hanede birileri, sevdiklerimize “Seni seviyorum” demeyi öğretmekti belki de derdi. Susmasın kimse artık, anlık yaşadığımız şu hayatta duyguların yokluğu bu kadar artmışken seven sevdiğine onu nasıl sevdiğini söylesin çünkü ben anladım ki şimdiden daha doğru başka bir zaman yok.
Diyor ya Behçet Necatigil, en sevdiğim şiirinin şu satırlarında: “…Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi/Kalbinizdeki duygular kalbinizde kaldı…”
Bakmadan Geçme
